Als ik terug denk aan de kraamtijd met mijn kindjes dan krijg ik vooral veel heimweeën. Ik word er instant 'dol' gelukkig van, verliefd om het zo te zeggen.
Bij mijn eerste dochter kwam Monique in mijn leven op de moment dat ik reeds acht uur met 'weeën' rond liep. Ik wou haar niet voor niets lastig vallen maar nu begonnen de krampen in mijn regio onderbuik toch op te lopen. Het was de tweede keer die week dat ik dergelijke krampen voelde maar nu stopten ze niet. Met een klein hartje belde ik Monique. Ze stond meteen paraat. Wat een vrouw! Ze gaf me instant vertrouwen. Ze was er voor mijn man en voor mij. Voor ons stond een vrouw die vanuit ervaring en vanuit intuïtie sprak en geen theorieboek. Haar aanpak stond ons meteen aan. Mijn man, stuntelig op die moment, zag ik opgelucht ademhalen wanneer Monique er was. Ze heeft ons door de weën geholpen, ik was helemaal zen en in een aangename trance. Zo bracht ze ons tot aan het ziekenhuis.
Wanneer we nadien weer thuiskwamen was ze het eerste gezicht dat we terug zagen. Heerlijk, verder in ons coconnetje vertoevend. Monique en nadien ook Evelien passeerden dagelijks bij ons thuis. Als mama is me elke emotie gepasseerd, goede en kwade. De 'babyblues' was me niet vreemd. Maar altijd even authentiek, even down to earth en even stabiel kwamen ze langs. Ik kan niet omschrijven wat of hoe ze het deden maar ze waren er. Niet te veel en niet te weinig. Zij zullen het nooit echt weten maar de betekenis die ze hebben in mijn leven en ook in dat van mijn man is als familie.
Tijdens de zwangerschap van mijn tweede zoon hebben we besloten om in plaats van naar de huisarts naar Monique/Evelien te gaan. Dit maakte voor mij een groot verschil. Het normaliseren van kwalen, zonder ze te minimaliseren maar ook zonder ze groter te maken en de betrokkenheid die ze toonden vond ik fantastisch.
Mijn derde zwangerschap volgde heel kort op mijn tweede. Ook hier was Monique heel eerlijk over, ooh I love it :)
Het liep absoluut niet van een leien dakje, het was niet allemaal 'leuk'. Onze kinderen hadden namelijk alledrie last van reflux. Zo erg dat ze huilden van de pijn. Hierdoor waren er veel slapeloze nachten. Ik had de babyblues, nachtmerries en zat op het randje van een postanatale depressie. Gelukkig bleef één ding stabiel, Monique en Evelien waren er en deden het nodige om mij te helpen. Ja ik mis ze en denk met heel veel plezier terug aan deze tijd. Soms denken we aan een vierde kindje, al was het maar om Evelien en Monique terug te zien. Ach enkel die reden dat is niet zo een goed idee ? Maar ja, wie weet.